ผลงานของศิลปินได้รับแรงบันดาลใจจากภาพวาดประกอบหนังสือวิทยาศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นพืช หรือกายวิภาคในสมัยเรอนาซองค์ ซึ่งเป็นยุคสมัยที่ผู้คนเริ่มมีความสนใจในเรื่องของร่างกาย และสิ่งต่างๆ เพื่อทำความเข้าใจสิ่งนั้นๆ อย่างลึกซึ้ง และในเมื่อสมัยนั้นยังไม่มีเครื่องมือที่จะสามารถเก็บภาพข้อมูลที่เห็นได้ จึงต้องอาศัยการจดบันทึกเป็นภาพ และข้อความอธิบาย ทำให้คนที่สามารถวาดรูปได้เก่งไม่ได้มีเพียงแค่จิตรกร แต่อาชีพหมอ หรือนักวิทยาศาสตร์ที่ต้องการศึกษารวบรวมข้อมูล ก็ต้องใช้ทักษะในการวาดภาพบันทึกข้อมูลที่หามาได้ ศิลปะในยุคนี้จึงถูกใช้ในการศึกษามากกว่าเพื่อความบันเทิงเริงใจ  ในการวาดภาพแต่ละภาพนอกจจากศิลปินจะศึกษารูปแบบของภาพตามหนังสือภาพวิทยาศาสตร์แล้ว ศิลปินก็ยังต้องศึกษากายวิภาค และการใช้ชีวิตของสิ่งมีชีวิตนั้นๆ ที่จะนำมาวาด เพื่อให้ความหมายของภาพมีเนื้อหาที่ลึกซึ้ง เพราะสิ่งที่น่าสนใจของผลงานนั้นไม่ได้อยู่ที่กระบวนการแต่เป็นภาพที่ศิลปินหยิบมา และเนื้อหาที่ศิลปินใส่ลงไปในงาน ความน่าสนใจของผลงานนั้น คือการใช้ภาพเหล่านั้นมาจัดองค์ประกอบใหม่ให้เกิดเนื้อหาตามที่ศิลปินต้องการ โดยเนื้อหาก็มักจะได้มาจากคำที่ใช้ด่าหรือคำที่ใช้แทนคำด่า ตัวอย่างจะเป็นคำง่ายๆ ที่คนไทยใช้เปรียบเปรย เช่น คนโง่สมองกลวง หรือไม่มีสมอง ศิลปินหยิบคำเหล่านี้มาวาดด้วยรูปลักษณ์ที่ถูกหยิบยืมมาจากภาพในหนังสือโบราณอย่างตรงไปตรงมา เพื่อให้ได้ใจความตามคำที่ศิลปินเลือก เหมือนกับภาพที่วาดหัวคนผ่าครึ่ง โดยที่ด้านในกะโหลกว่างเปล่า เป็นการเสียดสีการศึกษาได้อย่างดี ลายเส้นที่เก็บรายละเอียดภายในหัว แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจในการจดบันทึกสิ่งนี้อย่างมาก แต่เรื่องที่บันทึกทั้งหมดกลับเป็นภาพไร้สมองที่ไม่ได้มีอยู่จริง และถูกอุปโลกน์ขึ้นมาจากคำด่าที่ว่า “สมองกลวง” นอกจากนั้นการตั้งชื่อภาพของศิลปินก็ใช้ C.(Class) ตามด้วยจำนวนครั้งที่ทำผลงาน นำหน้าชื่อของผลงาน เหมือนกับการทำงานของศิลปินก็คือการทดลองเพื่อค้นหาความจริงบางอย่างเช่นเดียวกับการทดลองทางวิทยาศาสตร์